Vanmorgen om 09.00uur weer bij de Federal Aviation Athorety op kantoor, weer tot 11.00uur alles doornemen en van alle documenten fotocopy gemaakt en helemaal doorgespit met uitleg van ons.
Langzaam begon e.e.a. tot hen door te dringen.
Om ongeveer 11.00uur naar de direkteur, samen met een secretaresse en de beamte.
Weer uitgebreide uitleg van ons.
Toen kregen we een vaderlijk gesprek met de directeur, in Senigal mochten geen ULM binnenvliegen, wanneer we de volgende keer weer kwamen moesten we het vliegtuig in een krat naar hier verschepen en dan konden we in het land vliegen zoveel we wilden.
Nadat Bert weer de zoveelste excuusbrief had geschreven en aangeboden, kreeg de secretaresse opdracht ons een toelatingsnummer voor Senogal te bezorgen en werd ons een prettige reis toegewenst.
De secretaresse die ontzettend veel invloed had op kantoor regelde het contact met Konakry in Guinea voor een toelating in dat land. Eest deed de fax het niet, toen bellen met een land ruim 800 km verderop, ze kreeg te horen dat ze om 15,00 uur terug gebeld zou worden, na ons contact met haar bleek dat zij nog niet gebeld was, dus nogmaals een tijd later proberen.
Inmiddels is het hier 17.30 uur en het andwoordapparaat staat aan, dus morgenvroeg opnieuw proberen of we weg kunnen.
Wel gezegd moet worden dat we vandaag uiterst hoffelijk en welwillend door het hoger eschalon. behandeld zijn geworden, ze stelden alles in de weer om ons verder te helpen, wat nog niet zo gemakkelijk zal zijn. Africa is duidelijk Europa niet.
Vanmiddag naar het Most West point geweest met de taxi, ons werd door de beamten met klem afgeraden te voet door Dakkar te wandelen, beroving gegarandeerd.
Toch weer een ervaring rijker, en een illusie armer.
Groejes de crew